Więzienia dłużników w epoce wiktoriańskiej były celowo nieprzyjemne. Niezależnie od tego, czy osobne miejsca pracy czy część ogólnych więzień, więzienia dla dłużników były niehigieniczne, zatłoczone i niebezpieczne, w których skazani za pieniądze nie można spłacić w ogólnej populacji brutalnymi przestępcami. Takie więzienia istniały w Anglii.
W połowie XIX wieku wiktoriańczycy zaniepokoili się rosnącym wskaźnikiem przestępczości. Według archiwów narodowych Zjednoczonego Królestwa przestępstwa, w tym drobne przestępstwa i długi, wzrosły z około 5 000 w 1800 r. Do około 20 000 w 1840 r. Aby zaradzić temu problemowi, rząd zaczął uwięzić ludzi, w tym dłużników, w starych budynkach, które często były wilgotne. , zarażony przez szczury i prawie zawsze zatłoczony z powodu dużej liczby więźniów. Osoby osadzone w takich więzieniach to dzieci i dorośli zarówno mężczyźni, jak i kobiety. W każdym więzieniu funkcjonował strażnik więzienny zgodnie z jego wyjątkowymi zasadami. Więźniowie zostali zwolnieni tylko według uznania strażnika.
Według PBS, dłużnicy byli często więzieni z całymi rodzinami, w tym dziećmi. W niektórych przypadkach dzieci mogły przychodzić i wychodzić, kiedy im się podobało, i czasami próbowały pomagać w odpracowaniu długów rodziców poza więzieniem. Do 1869 roku brytyjski rząd zlikwidował więzienia dłużników. Jednak ci, którzy mieli środki na spłatę swoich długów i zdecydowali, że nie mogą nadal być więzieni przez okres do sześciu tygodni.
