Feudalizm powstał z potrzeby ochrony w odpowiedzi na bandy Wikingów, germańskich wojowników i Saracenów, którzy przemierzali Europę od V do XI wieku. Upadek Cesarstwa Rzymskiego w V wieku i niepowodzenie władców w utrzymaniu władzy centralnej pozwoliły szlachtę przejąć większą kontrolę nad lokalnymi regionami.
Ludzie stracili ochronę, która była im zapewniona w ramach centralnego ciała, a wielu było zmuszonych do zawierania umów z lokalnymi władcami w imię bezpieczeństwa. Szlachta uzyskała większą autonomię w dziedzinie gospodarczej, politycznej, sądowej i społecznej. Feudalizm w sensie zachodnim obejmował panów, wasali i lenny. Pan zapewnił ziemię, zwaną także lennem, lennikowi w zamian za ochronę tego szlachcica. Ta usługa mogła mieć uprawnienia wojskowe lub niemilitarne.
Feudalizm w Europie był dominującym systemem politycznym od 900 do 1300, ale feudalizm zakorzenił się w kulturach rzymskich i germańskich. Rzymianie również przyznali ziemię osobie w zamian za ochronę, a dana osoba mogła zostać zwolniona z władzy króla w niektórych systemach feudalnych. Germańskie plemiona miały podobną koncepcję, ale osoba musiała oddać ziemię wojownikowi, aby uzyskać ochronę. Inne miejsca, takie jak Japonia, Rosja, Indie i Chiny, przeszły feudalizm podobny do systemu europejskiego.
