Hernando Cortes, czasem pisał Hernan Cortes, opuścił Hiszpanię w 1504 r. w drodze do Hispaniola, znanej również jako Santo Domingo, gdzie służył jako notariusz w mieście Azua. W 1511 roku Cortes wypłynął na Kubę pod dowództwem Diego Velazqueza. Kuba została zgłoszona do Hiszpanii, a Cortes został burmistrzem Santiago. W 1518 r. Wyruszył do Meksyku, dowodząc flotą 11 okrętów i 500 żołnierzy, nie przestrzegając bezpośredniego rozkazu Velazqueza.
Korte przybyły na wybrzeże Jukatanu w 1519 r. i zdobyły ziemie dla Hiszpanii. Jego podróż zmieniła się w głąb lądu, podbijając plemienne plemiona, takie jak Tlaxacan i Cholula. Jego celem było zdobycie azteckiej stolicy Tenochtitlan. Po zdobyciu Montezumy II, władcy Azteków, dokonał nalotu na miasto.
Tymczasem Velazquez wysłał siły hiszpańskie po Cortesie, aby go aresztować. Cortes dowiedział się i opuścił miasto Azteków. Po pokonaniu sił Velazqueza, a w niektórych przypadkach do przyłączenia się do ekspedycji, Cortes powrócił do Tenochtitlanu, ale tym razem Aztekowie wyparli Hiszpanów. Dopiero w trzeciej próbie, w 1521 roku, Cortes zdołał podbić miasto.
Po zwycięstwie, Cortes został mianowany gubernatorem Nowej Hiszpanii przez króla Karola I. Po podróży do Hondurasu w 1524 roku, aby powstrzymać bunt, Cortes powrócił do Meksyku, ale został usunięty z urzędu. Pomimo powrotu do Hiszpanii, jego gubernator nie został przywrócony. Cortes spędził resztę swojego życia w Hiszpanii.
