System plantacji był systemem, który dzielił ziemię w Nowym Świecie na mniejsze traktaty zwane plantacjami. System plantacji rozpoczął się w Wirginii i rozprzestrzenił się na Nową Anglię, gdzie plantacje uprawiały pracochłonne uprawy, takie jak bawełna, ryż, trzcina cukrowa i tytoń, początkowo napędzane przez skazanych, które zostały wysłane do obu Ameryk przez Brytyjczyków, a następnie przez niewolników kupionych przez właściciele plantacji w handlu niewolnikami.
Popyt na pracę był tak intensywny, że rynki niewolnicze stały się popularne. Niewolnicy byli najpierw importowani z Indii Zachodnich, ale prawie wyłącznie z Afryki w późnych latach 1700-tych. Porty Slave powstały w Luizjanie, Południowej Karolinie, Virginii i Pensylwanii.
Ponieważ wskaźniki śmierci wśród niewolników były wysokie, właściciele niewolników zachęcali niewolników do rodzenia dzieci. W rzeczywistości wychowywanie dzieci zwykle rozpoczynało się około 13 roku życia, a do 20 roku życia niewolnicy kobiet mieli urodzić aż pięcioro dzieci. Kobiece niewolnice często otrzymywały obietnicę wolności, jeśli miałyby mieć 15 dzieci dla właściciela niewolników.
System plantacji był wzorowany na plantacjach cukru znalezionych we wschodniej części Morza Śródziemnego już w roku 1100. Te wczesne plantacje wykorzystywały niewolnictwo jako źródło gotowej i zużywającej się pracy, którą można było zastąpić i powiększyć w razie potrzeby.
