Stany Zjednoczone przyłączyły się do II wojny światowej jako odpowiedź na zbombardowanie Pearl Harbor na Hawajach przez Japończyków 7 grudnia 1941 r. Kraj utrzymywał się z dala od globalnej wojny; jednak po ataku kraj zadeklarował wojnę z Japonią 8 grudnia 1941 r.
Niemcy i Włochy, które zawarły pakt z Japonią, wypowiedziały wojnę Stanom Zjednoczonym trzy dni później, 11 grudnia. Oznaczało to, że siły amerykańskie musiały walczyć na dwóch frontach: na Pacyfiku i Europie.
Po atakach amerykańskie wojsko musiało szybko się zmobilizować. Chociaż Prezydent Franklin D. Roosevelt i Kongres wprowadziły projekt w 1940 r., Projekt został rozszerzony na wszystkich mężczyzn w wieku od 18 do 64 lat do 1942 r. W czasie wojny zarejestrowało się ponad 36 milionów mężczyzn, przekazując lokalnym komisjom projektowym bardzo dużą pulę do praca.
Branże w kraju zaczęły przygotowywać się do wojny, zwiększając produkcję na potrzeby wojskowe i zmniejszając produkcję na potrzeby niemilitarne. Kobiety i mniejszości musiały nadrobić straty w zatrudnieniu młodych białych mężczyzn, którzy wyruszyli na wojnę. W rezultacie bezrobocie praktycznie zniknęło. Dodatkowo rząd nałożył cukier, mięso i kawę na front domu, aby zapewnić wystarczającą ilość żywności, aby wyżywić żołnierzy.
