Wielu Amerykanów sprzeciwiło się traktatowi wersalskiemu, ponieważ przyznanie się do Ligi Narodów oznaczało koniec przedwojennego, amerykańskiego izolacjonizmu i ciągłą erę globalnego zaangażowania. Ponadto niemieccy Amerykanie odczuwali reparacje karne żądane od Niemiec były zbyt surowe, włoscy Amerykanie uważali, że Włochy powinny otrzymać więcej terytorium, a irlandzcy Amerykanie uważali, że traktat powinien obejmować niepodległość Irlandii.
W styczniu 1919 r. rozpoczęła się konferencja pokojowa w Paryżu. Choć uczestniczyło w nim 32 narodowości, konferencja była zdominowana przez przywódców "Wielkiej Czwórki", w tym Stanów Zjednoczonych,
Anglia, Francja i Włochy. Kiedy prezydent Woodrow Wilson wrócił do przedstawienia traktatu o ratyfikacji, senator Henry Cabot Lodge stanowczo temu przeciwstawił. Lodge argumentował, że dołączenie do Ligi Narodów uniemożliwiłoby Stanom Zjednoczonym określenie własnych spraw. W celu sabotowania ratyfikacji załączył poprawki, w których deklarował zwolnienie Stanów Zjednoczonych z pewnych części. Prezydent Wilson nalegał, aby traktat został przyjęty w pierwotnej formie lub wcale, a podczas głosowania w Senacie traktat wersalski nie uzyskał większości dwóch trzecich wymaganej do przejścia.
W 1921 roku Stany Zjednoczone podpisały odrębny traktat pokojowy z Niemcami. Wielu historyków twierdzi, że zrujnowane warunki reparacji, które zostały nałożone na Niemcy w traktacie wersalskim, doprowadziły do powstania partii nazistowskiej i ostatecznie do drugiego świata
Wojna.
