Aby powstrzymać zubożenie warstwy ozonowej, kraje na całym świecie zabroniły stosowania chlorofluorowęglowodorów i innych substancji niszczących warstwę ozonową. Te związki wytwarzają atomy chloru i bromu znajdujące się wysoko w atmosferze, a te atomy reagują z ozonem, niszcząc go.
Kiedy substancje chemiczne niszczące warstwę ozonową są uwalniane do atmosfery, ostatecznie docierają do górnych warstw. Tam promieniowanie ultrafioletowe rozbija ich wiązania chemiczne, przekształcając złożone cząsteczki w ich składowe atomy. Chlor i brom są najbardziej niebezpiecznymi pierwiastkami w warstwie ozonowej, ponieważ mogą rozerwać wiązania między cząsteczkami tlenu w ozonach.
Większość krajów zakazała stosowania CFC i innych chemikaliów niszczących warstwę ozonową do roku 1996. Niestety, długość życia tych substancji w atmosferze można mierzyć w dekadach, a pojedynczy atom chloru może zniszczyć tysiące cząsteczek ozonu, zanim pęknie. na dół. Koncentracja tych niebezpiecznych chemikaliów w atmosferze spadła od czasu wejścia w życie zakazu, ale może to zająć dużo czasu, aby warstwa ozonowa w pełni uzupełniła się po skutkach zanieczyszczenia w XX wieku.
Warstwa ozonowa na biegunach Ziemi stała się słabsza niż warstwa wokół reszty planety. Stworzyło to dziurę w warstwie ozonowej w regionie Antarktydy, która czasami się rozszerza, aby umożliwić wzrost poziomu promieniowania ultrafioletowego na potencjalnie szkodliwy poziom w Ameryce Południowej.
