Względne datowanie i datowanie radiometryczne służą do określania wieku skamielin i cech geologicznych, ale za pomocą różnych metod. Datowanie względne wykorzystuje obserwację położenia w warstwach skalnych, a datowanie radiometryczne wykorzystuje dane z rozpadu substancji promieniotwórczych w obiekcie.
Względny datowanie obserwuje umieszczanie skamielin i skał w warstwach zwanych warstwami. Zasadniczo, skamieliny i skały znalezione w niższych warstwach są starsze niż te znajdujące się w wyższych warstwach, ponieważ niższe obiekty musiały być najpierw deponowane, podczas gdy wyższe obiekty zostały zdeponowane na końcu. Relatywne randkowanie pomaga określić, co było pierwsze i co nastąpiło, ale nie pomaga w określeniu faktycznego wieku.
Datowanie radiometryczne lub datowanie liczbowe określa rzeczywisty lub przybliżony wiek obiektu, badając szybkość rozpadu izotopów promieniotwórczych, takich jak uran, potas, rubid i węgiel-14 w obrębie tego obiektu. Izotopy promieniotwórcze rozpadają się ze stałą szybkością. Wskaźnik ten zapewnia naukowcom dokładny system pomiarowy do określania wieku. Na przykład datowanie węglem służy do określania wieku materiałów organicznych. Kiedy coś umiera, przestaje brać nowy węgiel-14, a istniejący węgiel-14 w organizmie rozpada się na azot w ustalonym tempie. Naukowcy mierzą udział węgla-14 pozostałego w organizmie, aby określić jego wiek.
