Społeczeństwo epoki elżbietańskiej zostało podzielone na kilka klas społecznych zdefiniowanych przez bogactwo i pierworodztwo. Za bogatego czasu uważano monarchę, szlachtę, szlachtę i kupców. Robotnicy byli biedni. Yeomenowie byli uważani za klasę średnią, często zawisający między posiadaniem pieniędzy a radzeniem sobie z katastrofą, taką jak choroba, która popchnęła rodzinę w nędzę.
Monarcha, w tym przypadku królowa Elżbieta I, był w najwyższej klasie zamożnych wraz z rodziną. Członkowie szlachty, którzy byli bogaci, posiadali duże gospodarstwa rolne i otrzymywali duże gospodarstwa domowe, byli następnie w systemie socjalnym. Ci ludzie często mieli tytuły, takie jak książę lub władca, i albo urodzili się na swoim stanowisku, albo rodzina otrzymała tytuł i ląduje u królowej jako okazanie łaski. Od wszystkich szlachciców oczekiwano, że będą służyć królowej i jej dworowi, jak uznała za stosowne na własny koszt. W epoce elżbietańskiej szlachta stała się najważniejszą klasą społeczną, ponieważ rosła w liczebności i królowa nie postrzegała jej jako zagrożenia, tak jak czyniła to szlachta. Szlachta składała się z rycerzy, dżentelmenów i gentlewomenów, którzy nie musieli pracować rękoma. Kupcy stanowili dolny koniec bogatych. Robotnikami byli chłopi, rolnicy i robotnicy dniowi.
