Test Benedicta służy do oznaczania obecności cukrów redukujących, takich jak fruktoza, glukoza, maltoza i laktoza. Jest również używany do testowania obecności glukozy w moczu.
W teście Benedykta używa się odczynnika chemicznego znanego jako odczynnik lub roztwór Benedicta. Odczynnik ten wytwarza się z węglanu sodu, cytrynianu sodu i siarczanu miedzi (II).
Pozytywny wynik testu z odczynnikiem Benedicta jest wskazywany przez zmianę koloru, często z niebieskiego na ceglasty osad. Podczas testowania obecności cukrów redukujących w żywności, próbka pokarmu rozpuszcza się w wodzie i dodaje minimalną ilość odczynnika Benedicta.
Następnie mieszaninę ogrzewa się w łaźni wodnej. Pozytywny wynik obecności cukrów redukujących w żywności jest wskazany przez tworzenie osadu i zmianę zabarwienia. Odczynnik Benedicta zawiera niebieskie jony miedzi (II), zredukowane do miedzi (I). Są one strącane jako czerwony tlenek miedzi (I), który nie jest rozpuszczalny w wodzie.
Cukry nieredukujące, takie jak sacharoza, nie reagują z odczynnikiem Benedicta. Może on dać wynik dodatni odczynnikowi tylko wtedy, gdy zostanie podgrzany rozcieńczonym kwasem chlorowodorowym przed badaniem. Po rozbiciu sacharozy za pomocą tej metody wytwarza glukozę i fruktozę, które można wykryć za pomocą odczynnika Benedicta.
