Różne ciecze mają różne temperatury wrzenia, ponieważ każda ciecz ma unikalny skład chemiczny, który daje jej identyfikującą prężność pary. Gdy ciśnienie pary cieczy jest równe ciśnieniu atmosferycznemu, ciecz zaczyna się gotować.
Jednym aspektem, który dyktuje temperaturę wrzenia cieczy jest ilość polarności między cząsteczkami. Silne cząsteczki polarne mają wyższą temperaturę wrzenia niż słabe cząsteczki polarne. Siła wiązań wymaga większej ilości energii kinetycznej, aby je rozerwać. Większa ilość energii powoduje wyższe ciśnienie pary.
Woda jest przykładem cząsteczki o silnych wiązaniach polarnych. Wrze w 212 stopniach Fahrenheita, ponieważ potrzeba więcej energii, aby rozerwać jego wiązania. Eter dimetylowy jest cząsteczką, która nie ma wiązań polarnych; ma temperaturę wrzenia około -11 stopni.
Ciśnienie pary cieczy zmienia się w zależności od otaczającego środowiska. Gdy ciecz znajduje się w środowisku o niższym ciśnieniu, ma niższą temperaturę wrzenia. To samo dotyczy cieczy w środowisku o wyższym ciśnieniu: mają one wyższe temperatury wrzenia. Dzieje się tak dlatego, że ciśnienie pary musi być równoważne ciśnieniu atmosferycznemu. Gdy ciśnienie atmosferyczne zostanie zmniejszone, prężność pary będzie w stanie osiągnąć go szybciej.
