Stany Zjednoczone zaangażowały się w Wietnamie, aby zapobiec rozprzestrzenianiu się komunizmu w całej Azji Południowo-Wschodniej. Teoria domina, dominująca w rządzie USA, zakładała, że jeśli Wietnam stanie się komunistyczny, doprowadzi to do podbojów komunistycznych w krajach sąsiednich; zwycięstwo w Wietnamie było kluczowe dla powstrzymania ekspansji komunistów.
Po drugiej wojnie światowej Francuzi próbowali potwierdzić swoją władzę nad dawną kolonią Wietnamu, znaną wtedy jako Indochina. Jednak po wielkiej porażce w 1954 roku Francuzi postanowili wycofać się. Układy genewskie tymczasowo podzieliły Wietnam na 17. równoległe wybory, a północy rządził komunizm Viet Minh, a południe - pozornie demokratyczny. Zaangażowanie Stanów Zjednoczonych stopniowo rosło dzięki pomocy Francji w dostawach i amunicji w wysyłaniu doradców do pomocy wojskom południowo-wietnamskim. Według prezydenta Eisenhowera w Wietnamie Południowym było 900 doradców z USA. Po prezydenturze Kennedy liczba amerykańskich wojskowych wzrosła do 16 000.
Incydent w Zatoce Tonkińskiej w 1964 r., kiedy kanonierki wietnamskie rzekomo wystrzeliwane do niszczycieli USA, skłoniły Kongres do uchwalenia rezolucji w sprawie Zatoki Tonkin, umożliwiając prezydentowi Johnsonowi rozszerzenie zaangażowania USA bez formalnej deklaracji wojny. Operacja Rolling Thunder była i była ogromną kampanią bombardującą Północnego Wietnamu. Wkrótce potem Stany Zjednoczone zaangażowały oddziały naziemne, by chronić bazy Sił Powietrznych. Do grudnia 1965 r. Prawie 200 000 amerykańskich żołnierzy lądowych zostało wysłanych do Wietnamu.
