Fale dźwiękowe przenoszą energię, powodując kolejne kompresje i rzadkie zjawiska w cząsteczkach ośrodka bez przenoszenia samych cząstek średnich. Dźwięk w ciałach stałych może również objawiać się falami poprzecznymi, powodując grzbiety i doliny w propagacji średni.
Fale można scharakteryzować za pomocą dwóch podstawowych parametrów: amplitudy i częstotliwości. Skupiając się na pojedynczym punkcie wibrującym w medium wzbudzanym falą dźwiękową, amplituda jest maksymalną odległością pokonaną przez punkt wibracyjny względem jego pozycji spoczynkowej. Robienie migawek propagującej fali dźwiękowej w dowolnym przypadku pokazuje kolejne uciśnięcia i rzadkie operacje, obszary, w których materiał średni jest odpowiednio skompresowany i szeroko rozłożony. Odległość między środkami dwóch kolejnych uciśnięć lub rzadkich ruchów jest długością fali.
Częstotliwość jest odwrotnością długości fali, więc im większa częstotliwość, tym mniejsza długość fali. Wyższa częstotliwość sprawia, że fala ma większą liczbę ściślej zgrupowanych uciśnięć i rozmyślań podczas propagacji. Wraz ze wzrostem amplitudy i częstotliwości fali wzrasta także energia przenoszona przez propagację fali. Niezwykle krótkie fale ultradźwiękowe o niskiej amplitudzie można wykorzystać do ogrzewania materiałów polimerowych i spawania ich razem.
