Wirus rozpoznaje komórkę gospodarza, wykorzystując zewnętrzną membranę wyposażoną w glikoproteiny do wiązania się z receptorami na powierzchni komórki gospodarza. Glikoproteiny są strukturami na zewnętrznej powierzchni wirusa, które są wykorzystywane do rozpoznawania i sygnalizowania interakcji między komórkami. Wirus jest otoczony błoną z tymi wystającymi glikoproteinami, gdy wędruje do wnętrza środowiska biotycznego.
Gdy glikoproteiny są w stanie wykryć komórkę gospodarza pozbawioną wirusowego genomu, glikoproteina wiąże się z powierzchnią komórki gospodarza. Po związaniu z komórką gospodarza wirusowa otoczka łączy się z błoną komórkową komórki gospodarza i przenosi wirusowy genom do wnętrza, aby rozpocząć infekcję wirusową.
Ta interakcja między wirusowymi glikoproteinami a receptorami na powierzchni komórki gospodarza naśladuje blokadę i klucz. Jeśli wirusowa glikoproteina dostarcza klucz, który jest w stanie wybrać wiele różnych blokad receptora na powierzchni komórki, wówczas zakres wirusów gospodarza jest wysoki.
Przykładem wirusa rozpoznającego komórkę gospodarza jest HIV wiążący się tylko z regionami CCR-5 na białych krwinkach. Glikoproteiny wystające z błony wirusa HIV przyczepiają się do regionu CCR-5 jak zamek i klucz, aby otworzyć drzwi do nieuniknionego AIDS.
